غم انگیز نیست؟

من هم مثل خیلی از کودکانی که زور میزنند استرس اول مهر و رفتن به مدرسه را در چشم و گوش و حلق خود پنهان کنند،استرس اول مهر را در چشم و گوش و حلق خود پنهان میکنم.برگه های انتخاب واحد و کارت موقت دانشجویی را کنار گذاشته م.مقنعه ام را شسته م.مانتو ام را اتو کرده م.نیاز به خرید کفشِ نو نداشتم.به نظرم انتخاب یک جفت کفش مناسب از کمد کفایت میکند.طوری آمار روان نویس های رنگی ام را میگیرم و می شمارم شان که انگار بخواهم آنها را سر اینکه «به نام خدا» را در ابتدای دفتر چهل،شصت یا هشتاد برگ بنویسم،سردرگم کنم.با این حال هنوز هم معتقدم حتی در صورت وارونه شدن دنیا،حاضر نیستم به دوران تحصیل در مدرسه برگردم.مدرسه،همیشه برای من مثل یک زندان بوده و هست.اما حالا بعد از اتمام دوران خفقان تحصیلی در مدرسه و گذراندن چهار سال نسبتا دلچسب کارشناسی در دانشگاه،با شروع مقطع ارشد،تمام سعی م را به کار میگیرم تا استرس اول مهر را در چشم و گوش و حلق خود پنهان کنم. غم انگیز نیست؟...

غم انگیز نیست؟...

غم انگیز نیست؟...

از یک جایی به بعدکه خاطرم نیست کجابود،تصمیم گرفتم تمام بالا و پایین های زندگی که نوک انگشتانم هم بهشان نمیرسد را بپذیرم.صبور نبودم،هنوز هم نیستم.اما سکوت کردن را از بَرم.اینکه با پشت دست بزنم پشت بغض هایم و سکوت کنم،بِدوم و نَرسم و سکوت کنم.طلب کنم و دورشود و سکوت کنم.درخواست انصراف از دانشگاه را بدهم و نگذارند و سکوت کنم.شنبه و یکشنبه های قزوین و سرمای طاقت فرسا و تنهایی هاش با وجودم عجین شوند و سکوت کنم.صبور نبودم.هنوز هم نیستم.خسته م اما.از هیچ گهی نشدن.از اینکه در کودکی به خودم قول دادم و بدقولی کردم.اینکه روزی بروم دیزنی لند را از نزدیک ببینم و نرفتم وندیدم.اینکه استاد موسیقی م آدم حسابی باشد و بیشتر از قبل ترغیبم کند برای ادامه دادن و پس نکشیدن که آدم نبود چه برسد به حسابی اش.اینکه هی بخواهم روزها کش بیایند و به شبانه روز 10 ساعت دیگر اضافه شود،آن هم تا چشمانت را روهم میگذاری،با پوزخندی نه چندان دلچسب مواجه میشوی و رنگ سیاهی که هر روز زودتر از روز قبل،به آسمان پاشیده میشود.صبور نبودم.هنوز هم نیستم.اما ته ته دلم،آنجا که تا کم آوردن و زدن زیر همه چیز صد قدم فاصله دارد،امید دارم.نه واهی،که واقعی.امیدی که میگوید میتوانی.میشود.میشنوم.اما این بار صدای خودم را.میتوانم.میشود. غم انگیز نیست؟...

غم انگیز نیست؟...